Słynne trasy górskie: Transalpina i Transfogaraska

W Rumunii są dwie bardzo znane drogi położone wysoko w górach, które dostarczają niezapomnianych wrażeń. To marzenie wielu motocyklistów. Zresztą nie tylko dla każdego fana motoryzacji, ale i dla miłośników ciekawych górskich widoków będzie to obowiązkowy punkt na mapie rumuńskiej podróży…

Poniżej przedstawiam skrótowe zestawienie obu tras, a w kolejnych artykułach (linki i daty otwarcia zostawiam na końcu tego artykułu) skupię się na szczegółach i ciekawych punktach każdej z nich.

1. DROGA TRANSFOGARASKA (DN 7C) – otwarta jest najczęściej od lipca do października, czyli później niż Transalpina. Od strony północnej jest bardziej stroma i ma charakterystyczny układ serpentyn, któremu warto przyjrzeć się z góry. A od południa jedzie się długo lasami. To druga co do wysokości droga kołowa w Rumunii, zaczyna się od południa w okolicach Pitești (choć można na nią wjechać dalej, np. w Curtea de Argeș) i ciągnie się aż do Cârțișoary (północ). Cała droga ma ok. 151 km długości, a odcinek stanowiący największą atrakcję turystyczną to jakieś 80 km (z czego najlepsze widoki są tak naprawdę na około 30 kilometrach).

2. TRANSALPINA (DN 67C) – najwyżej położona droga kołowa w Rumunii, otwarta zasadniczo od czerwca (a czasem już w maju) do października (chyba że pogoda pozwala na dłużej). Wiedzie częściowo przez wsie, można na niej spotkać zwierzęta hodowlane. Od strony południowej jest bardziej stroma. Mimo że ciągnie się od Ciocadii (południe), to zazwyczaj wjeżdża się na nią w okolicy Novaci. Wiedzie aż do Sebeș (północ) i ma 148,2 km długości. Podczas przejazdu często zmienia się krajobraz i pogoda. Transalpina daje dużo więcej przestrzeni, nie jest tak zwarta jak Transfogaraska. Jest tu też więcej widokowych kilometrów.

Położone są równolegle do siebie. Ciężko je obiektywnie porównać, bo według mnie są całkiem różne. Można je przejechać z południa na północ i odwrotnie, a każdy z tych przejazdów da nam inne doświadczenia. Tak naprawdę ile byśmy razy tam nie pojechali, to można się spodziewać, że za każdym razem będzie inaczej.

Co je łączy?

• Obydwie są bezpłatne.
• Na obie trasy lepiej wjeżdżać z pełnym bakiem, bo w samych górach nie ma żadnej stacji paliw (są tylko na początku i na końcu), a mamy do pokonania sporo kilometrów w momentami dość wymagających warunkach.
• Na obu są mniej lub bardziej dzikie miejsca postojowe i tarasy widokowe.
• Na każdą warto się wybrać w tygodniu, bo w weekendy bywa bardziej tłoczno (na Transfogaraskiej szczególnie).
• Zarówno na Transfogaraskiej, jak i na Transalpinie trzeba zachowywać szczególną ostrożność, bo np. za ostrym zakrętem częściowo na jezdni może być zaparkowany samochód, mogą się też kręcić ludzie albo zwierzęta czy mogą leżeć odłamki skał. Raczej nikt nie rozwija tu dużych prędkości, większość jest nastawiona na podziwianie widoków, więc miejsca te niejednokrotnie rządzą się swoimi prawami.
• Należy pamiętać, że na każdej z tych tras (choć głównine na Transfogaraskiej) możemy spotkać niedźwiedzia, a tego zdecydowanie należy unikać. Absolutnie nie wolno karmić niedźwiedzi (są za to kary, ale też wyrządzamy tym szkodę naturze i okolicznym mieszkańcom) i się z nimi „zaprzyjaźniać” (to wbrew pozorom nie są miłe zwierzęta). O niedźwiedziach więcej pisałam tutaj: „Uwaga, niedźwiedź!”
• Jeśli planujemy urlop przed oficjalnym terminem otwarcia tychże tras, warto na bieżąco obserwować najnowsze doniesienia w tym temacie, bo może się okazać, że warunki będą na tyle dobre, że któraś z tych dróg będzie przejezdna wcześniej.

U wielu z Was pojawia się już na samym początku planowania pytanie: czy da się „zrobić” obie trasy jednego dnia? Da się. Jednak każdy musi sobie sam przekalkulować czy warto. Na pewno przejazd obiema trasami w ten sam dzień będzie niezwykle męczący, bo tych zakrętów naprawdę w pewnym momencie niektórzy mogą mieć już dosyć. Będzie to właściwie bardziej „odhaczenie” na szybko kolejnych punktów na liście miejsc do odwiedzenia. Ja preferuję nieco inny tryb podróżowania i bym się na to na pewno nie porywała jadąc po raz pierwszy, ale nie neguję tego pomysłu. Jeśli ktoś tak lubi, to daję znać, że jest to wykonalne.

Na koniec jeszcze tylko wspomnę, że planowanie w Google trasy przez obie te drogi napotyka czasem trudności. Wynika to z okresowego zamknięcia Transalpiny i Transfogaraskiej, dlatego opracowując podróż można ustawić datę wyjazdu na jakiś ciepły miesiąc (sierpień czy wrzesień) i wtedy powinno to już działać jak należy. Jednak w czerwcu 2024 r., pomimo otwarcia Transfogaraskiej od 7 czerwca, nadal najwyższy odcinek pokazuje się jako zamknięty, bez względu na porę. Wygląda na to, że ktoś zapomniał dokonać zmian.

Często ludziom w rozmowach mylą się obie „Trans-” trasy. Dlatego teraz będzie prosta i praktyczna porada: jak zapamiętać która trasa jest która? Obydwie biegną „pionowo” (północ-południe). Transfogaraska to ta po prawej. Zaczyna się w okolicach Fogaraszu [-> Fogarasz, góry Fogaraskie, Transfogaraska – brzmi podobnie].

Zapraszam do dokładniejszego prześledzenia obu tras i atrakcji, jakie na nich się znajdują (wystarczy kliknąć w czerwony napis na żółtym tle):

• • • TRANSFOGARASKA <- pod tym linkiem dowiesz się dokładnie czego się spodziewać na tej trasie;
    • TRANSALPINA<- tutaj pokażę Ci, że oprócz przejazdu asfaltem istnieje jeszcze kilka innych możliwości;
    •  TRANSFOGARASKA ZIMĄ <- tutaj dowiesz się co można robić zimą na Transfogaraskiej.

Uwaga! Transalpina została otwarta 1 czerwca 2024 roku, a Transfogaraska jest czynna od 7 czerwca 2024 roku. Na moim profilu na Instagramie i na Facebooku możesz przeczytać o wrażeniach z przejazdu Transfogaraską w dniu otwarcia.

Dodam, że to nie są jedyne trasy widokowe w Rumunii. Owszem, są najbardziej znane, z pewnością robią ogromne wrażenie, ale tak naprawdę ciekawych tras (szczególnie dla motocyklistów) znajdziesz tam jeszcze dużo. A to, że ludzie jeżdżą zazwyczaj tylko na te dwie i tylko o nich mówią… no cóż… Może uda mi się to w końcu zmienić? 😉